Tabii bu sorunun dert haline gelmesinde "bilirkişi teyzelerin" de etkisi var. Teyzelerimizin çok büyük bir kısmı daha çocuğu sevmeden "emiyor mu?" diye soruyor biliyorsunuz. İkinci soru da "mama veriyor musun?". Yemin ederim çoğu zaman hayır diyorum mama vermeme ragmen. Cünkü devamında gelen "aaaa sütün yetmiyor mu?" sorusuna ve acıyan surat ifadesine katlanamıyorum. E herkese de sıkıp al bak akıyor da diyemiyorsun :)
.JPG)
Bir de biberon-meme savasi var bu isin icinde. Ya biberona alisirsa ve meme almak istemezse? Mamaya basladigimiz gunlerde biberonu her verdigimde ciglik cigliga agliyordu. Meme verdigimde susuyordu. Ben de ilk baslarda memeyi verip cikardigim saniye biberonu sokusturup kandirmaya calistim. Bazen ise yaradiysa da kesin cozum olmadi cingoz yavrum icin. Sonra telkin yontemine basvurdum. Nisani basi yuksekte olacak sekilde yatirip 'hadi annecim bunu icersen hem kilo almana yardimci olacak hem de biraz daha uzun uyuyacagin icin anneyi mutlu edeceksin' seklinde mantikli yaklasimlarla onu ikna ettim. Veya biberona alisti. Son gunlerde likir likir icmeye basladi mamayi. Hatta biberonu gorunce kollarini titretmeye.. (Yalvaririm onu bana ver ozlemcim)Acaba bunu da öyle veya böyle çözdüğümüzde kahramanımızı "bebeği besleme" yolculuğunda ne gibi maceralar bekleyecekti?
O malum Teyzeler "Süt Sağmaya Giriş" dersi vermeye bayılırlar taze annelere. Ben de maalesef bir hastalık sebebiyle bebeğimi emzirmeyi erken bırakmak durumunda kaldım. Ama o kadar baskı altında hissettim ki kendimi "evet emziriyorum hala" diye hepsine yalan söyleyip huzura erdim:)
YanıtlaSilAh işte ben o yalan söyleme işini çok geç akıl ettim! Yeni kavuştum huzura :)
SilMedela'nın calma adındaki biberonu mamayı memeden emermiş gibi emmesini sağlıyormuş.Bana da bir arkadaşım söylemişti.
YanıtlaSilAa super hemen araştırıyorum, teşekkür ederim!
SilBenim de 5 aylık bir kızım var:) İnternette bebeğimle ilgili bir şeyler ararken bir şekilde buldum blogunuzu, yenisiniz galiba, hayırlı olsun:) Çok beğendim yazdıklarınızı, çok doğalsınız. Etrafımda çok fazla lohusa yok, bu yüzden herkes aynı problemleri yaşıyor mu bilmiyorum ama beni en çok geren şey bu süreçte annane ve babanenin bebeği sahiplenme durumu oldu:( Tabii ki torunlarıdır, annem zaten canım ve kayınvalidemi de çok severim ama 'aman da kızım ağlar mıymış' diyip kucağımdan alıp Esra'yı telkin etmelere kadar vardı iş, yani torundan çok evlat gibi sahiplenme durumu ve çok hassas olduğum için sonunda çok fena patladım herkese:( Belki bir ara anne ve kayınvalide ve bebek üçgeninde bir yazı hazırlarsınız, pür dikkat okurum:)) Şu aralar da kim bakacak ben çalışmaya başlayınca onun kavgası başladı! Vallahi kiminle peşin uğraşayım bilmem, yoksa lohusalıktan mı hep bunlar:(
YanıtlaSilSanırım ben biraz cadı olduğum için hiç bu durumda kalmadım. :) Anneanne ve babaannenin de çocuk bakımında kendi kararlarımı vermek istememe saygı ve anlayış göstermesi de böyle sorunlar olmamasına yardımcı oldu tabii. Bu konuda benim önem verdiğim ilk şey Nisan. Daha sonra kendi rahatım ve huzurum. En son da kimin neye kırıldığı. Pratik bir çözüm, öneririm :)
Sil