Nisan'ın Kollarındaki Huzur

Nisan hep korkak bir bebek oldu. Çok minikken ösürükten, hapşırıktan, yüksek sesten, ani sesten, kahkahadan korkup ve çılgınlar gibi ağlardı. Ben de onu kucağıma alıp sarılıp sakinleşmesini saglardım. Tabii o zaman zaten hep kucagımda oldugu icin bunun ne kadar huzur dolu bir sey oldugunu bilmiyordum. Simdilerde her düstügünde kosarak kucagıma gelmesi aşırı hoşuma gidiyor. EVET DÜŞÜNCE O KADAR DA ÇOK ÜZÜLMÜYORUM. Sıkıca sarılıp kafasını gogsume dayadıgında sanırım aklım basımdan gidiyor.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder