
Nisan hep korkak bir bebek oldu. Çok minikken ösürükten, hapşırıktan, yüksek sesten, ani sesten, kahkahadan korkup ve çılgınlar gibi ağlardı. Ben de onu kucağıma alıp sarılıp sakinleşmesini saglardım. Tabii o zaman zaten hep kucagımda oldugu icin bunun ne kadar huzur dolu bir sey oldugunu bilmiyordum. Simdilerde her düstügünde kosarak kucagıma gelmesi aşırı hoşuma gidiyor. EVET DÜŞÜNCE O KADAR DA ÇOK ÜZÜLMÜYORUM. Sıkıca sarılıp kafasını gogsume dayadıgında sanırım aklım basımdan gidiyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder